Gisteravond voor het te kooi gaan nog even het schip wat naar achter verlegd met het idee dat we dan beter beschermd waren tegen invloeden van buiten af. Hoog water verliep rustig en toen heerlijk geslapen tot 6 uur. Ik werd wakker van wat onrustige geluiden, zo ook Hans. We hebben de boot in aanschouw genomen en wel wat beweeglijkheid gesignaleerd, maar niet echt verontrustend. We gingen weer te kooi. Omstreeks 7.30 uur werd het echt onrustig. Hans stond al in zijn pyjama de boel op te nemen. Ik schoot snel wat kleren aan en kwam toen ook boven dek. Wat we toen zagen was echt abnormaal. De boot schoot iedere keer zo’n 12 meter naar voren en toen weer terug met de versnelling die ik niet eens op de motor haal. Snel de lijnen wat ingekort, maar wat een kracht stond er op! Plots brak de voorste lijn en Hans, lenig als een tijger, greep de muurvaster beet en hield de boot vast met een lijn, die ik al in mijn hand had. We maakten snel een verbinding tussen de middenbolder en de muurtrap. Even rust, maar het zinde mij niet. We gaan hier weg, zei ik. Hans de ladder op, wat niet eenvoudig was en probeerde de lijnen los te maken wat niet lukte, zo vast zaten deze. “Ik moet een mes hebben” riep Hans. Ik gooide hem er een toe, de lijnen werden doorgesneden en Hans kwam weer aan boord. De boot afdrukken en we voeren even over achten de haven van Stonehead uit.
De oorzaak was vermoedelijk de deining die in een ander zeevak is ontstaan, de haven binnen kwam, de boot in beweging bracht en de lange lijnen van 15 meter ( we liggen immers op getijdenwater) gingen als een elastiek werken, vandaar iedere keer die versnelling .
De verdere tocht ging wel goed, duurde alleen wel wat lang. We moesten ca. 30 mijl afleggen, maar kruisen en stroom tegen, dan weer wel wind en dan weer geen wind. Wat ook opviel toen we de haven van Peterhead binnenliepen waren de enorme bulten water die ons achterop kwamen. Last hadden we er niet van, omdat de golfafstand groot genoeg was. Doch de vissersschepen die naar buiten gingen stonden bijna rechtop. Nu liggen we in een mooi beschutte haven met de enige restrictie een bankje voor de ingang die we 2 uur voor en na laag water kunnen nemen. Al met al heeft deze dag ons toch wel weer wat ervaring opgeleverd. We hebben nog een sleutel van het toiletbenodigdheden en een openstaand liggeldrekening van Stonehaven.
Nou Koos, geukkig hebben jullie het avontuur weer gehad! Ik zie Tineke veel doen, maar niet met mes gewapend als tijger springend koorden doorsnijden! Hoewel….als het moet! Zorg goed voor haar en heel veel plezier en behouden vaart!
Groetjes Wilma