Toen ik vanmorgen mijn sokken aan mijn voeten deed moest ik onwillekeurig denken aan het feit, dat dit de laatste keer van deze reis is dat ik dit doe. Een beetje dubbel gevoel. Enerzijds wil ik nog geen afscheid nemen van het nomadisch bestaan, anderzijds wil ik ook wel weer tennissen en mijn kinderen en kleinkinderen zien en al onze vrienden. Maar het is nu mooi weer en we hebben nog een fraaie tocht voor de boeg. We hebben om 15.00 uur afgesproken dus we moeten op tijd weg, daar we eerst nog 2 uur stroom tegen hebben. Doch dit moet lukken met deze wind . Het wordt ook een voorspoedige toch. Precies om 3 uur varen wij de Helena tussen de pieren van Ijmuiden. Als we dichter bij de zuidpier komen begint deze plotseling te leven er wordt geroepen en gezwaaid. Het is moeilijk om te zien wie dat zijn, maar we herkennen onze tennisvrienden. Bij de volgende pier herhaalt dit zich, hier staan onze kinderen groot en klein en niet te vergeten onze zeilvrienden. Wat een geweldig onthaal, dit is pas goed thuis komen . Als we afgemeerd zijn komt iedereen aan boord en is er een warm onthaal. Wat hebben wij toch prachtige mensen om ons heen. Nu wil ik voorlopig wel afscheid nemen van het zwervend bestaan.
Welkom thuis. Jammer dat we er niet bij konden zijn. We spreken j ullie gauw. X Jaap en Gerd